Δεν θέλω να το συζητήσω..!
"Δεν θέλω να το συζητήσω..!"
Περίεργο για μένα.
'Καταλαβαίνεις τι λες αυτή τη στιγμή;' φωνάζω στον καθρέφτη σιωπηρά: 'Εσύ δεν θες να το συζητήσεις; Αυτό είναι αδύνατο, δεν είναι φυσιολογικό!'
Φυσιολογικό. Αναρωτιέμαι τι είναι φυσιολογικό. Μου αρέσει η ποικιλία, υπερασπίζομαι την έκφραση και την εκδήλωση της διαφορετικότητας, το φλερτ με νέες εμπειρίες, το να κατανοείς αυτό που δεν είναι οτιδήποτε είσαι εσύ, εκφράζω τη δική μου στάση ζωής και όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ένα φόβο να μην φανώ weirdo, freak, περίεργη στα μάτια των άλλων. Χεσμένη την έχω την κοινή γνώμη, όμως αυτό νομίζω μερικές φορές με οδηγεί να κατακλύζομαι από μοναξιά και ανυπέρβλητα συναισθήματα μελαγχολίας... Μόνη...
Ότι φοβάμαι περισσότερο στη ζωή μου είναι η μοναξιά. Είναι να νιώσω ότι δεν έχω κάποιον γύρω μου. Και αυτό συμβαίνει πάντα μετά από μια συναισθηματικής φύσης απογοήτευση. Δεν είναι ότι δεν έχω ανθρώπους. Έχω την οικογένειά μου. Έχω και φίλες. Τις προάλλες συνειδητοποίησα και γύρισα πίσω το χρόνο πριν 4 χρόνια σε κάτι φρέσκιες φάτσες που γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο και κολλήσαμε. Και είμαστε φίλες. Είναι η μόνη φιλική μου σχέση που έχει διαρκέσει τόσο πολύ. Και ίσως η μόνη δυνατή και τόσο ειλικρινής φιλική σχέση που έχω. Αυτή η σταθερότητα με έκανε να αφήσω πίσω την πικρία που ένιωθα όποτε δεν καθόταν κάτι σε φιλικό επίπεδο με κάποιον.
Τ' αγαπάω τα κορίτσια. Και αυτές με αγαπούν. Τις έχω πει πολλά πράγματα. Λίγα έχω αφήσει απέξω. Η κάθε μια τους μπορεί να βγάλει έξω κάποια κομμάτια του εαυτού μου. Όλες μαζί με κάνουν να νιώθω καλύτερα και να ξαλαφρώνω. Θυμάμαι όταν έλειπε η Εύα Φιλανδία μου είχε λείψει τόσο πολύ. Τα αστεία της και οι κουβέντες που είχαμε (κι έχουμε, έτσι). Μου αρέσει γιατί σε αφήνει να μιλήσεις και να ξαλαφρώσεις. Ήξερα από την ώρα που τη γνώρισα ότι εμείς οι 2 θα τα πηγαίναμε πολύ καλά... Αυτό που με κάνει να νιώθω υπέροχα μαζί τους είναι ότι μου δείχνουν ότι με αγαπούν. Και μου το δείχνουν γιατί ξέρουν πόσο ανασφαλής νιώθω αν και δεν το δείχνω τελευταία. Έμαθα να κρύβομαι.
Ή μήπως να πω καλύτερα πως καταπιέζω τα συναισθήματά μου και δεν τα αφήνω να εκδηλωθούν? Μετά από 2 χρόνια χωρίς τον Παντελή καταλαβαίνω το μεγαλύτερο λάθος μου. Ότι φοβόμουν να δείξω πόσο πολύ νοιαζόμουν για κείνον, πόσο ευτυχισμένη με έκανε και ότι τον αγαπούσα. Κι όταν έρχεται η στιγμή να γνωρίσω κάποιον και συνειδητοποιώ πως μου αρέσει, πάλι κάνω το ίδιο γαμημένο λάθος. Δεν κατάλαβε το παλικάρι ότι μου αρέσει και ότι μας σκέφτομαι σαν κάτι παραπάνω από φιλαράκια... Κι όταν το υπονοώ κατά κάποιο τρόπο (και πάλι 'υπονοώ' δεν κάνω ξεκάθαρο τίποτα, συνεχίζω με την βλακεία μου!') είναι πια αργά...
Νιώθω τόσο κενή μέσα μου κι όμως θέλω να αρχίσω να φωνάζω και έχω τόσα πολλά να πω... Νιώθω μια τέτοια καταπίεση όταν όλοι μου φέρονται καλά. Και νευριάζω γιατί δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω!!! Ωραία μπορώ να λύσω τα προβλήματα των άλλων, το δικό μου πρόβλημα ποιος θα το λύσει;
Σε λίγες εβδομάδες θα κλείσω τα 22. Έχω ζήσει έναν έρωτα δυνατό. Ίσως κάποιοι να μην καταλάβουν ποτέ ότι πραγματικά αγάπησα τον Παντελή, αλλά δεν μετανιώνω που έγινε έτσι. Πλέον έχει βγει από τη ζωή μου γιατί εγώ το επέλεξα, αλλά οι μήνες μαζί του ήταν η περίοδος που ήμουν συνέχεια ευτυχισμένη και χαρούμενη, κι όχι γιατί συνέβησαν όμορφα πράγματα, απλά γιατί και μόνο η παρουσία του στη ζωή μου τα έκανε όλα να φαίνονται πιο εύκολα και ένιωθα πιο ασφαλής μαζί του. Αλλά είμαστε και οι 2 τόσο νέοι και τόσο ανώριμοι.
Και τώρα; Κάθομαι και γράφω ένα κείμενο στο WORD που θα το δημοσιεύσω στο προσωπικό μου blog ενώ θα έπρεπε να μιλώ με κάποιον στο τηλέφωνο ή να είμαι έξω για μια βολτίτσα (αν και η περίοδος της εξεταστικής είναι το τέλειο άλλοθι, πολύ καλά ψευδαίσθηση για να ελέγξω τον εαυτό μου ώστε να μην αρχίσω να τα σπάω όλα τριγύρω μου)
Αυτή η κενότητα έχει αρχίσει να μεγαλώνει γύρω μου και νιώθω ώρες- ώρες ότι είμαι μόνη στον κόσμο αλλά τρέχω σαν το μαλάκα να βοηθήσω όταν ο κόσμος με χρειάζεται!
Στην τελική ρε γαμώτο, νιώθω ότι πληρώνω για κάτι που δεν έχω κάνει και ότι κάποιος δεν θέλει να γίνω ευτυχισμένη. Μπορεί κάποιος να δει τις ανάγκες που έχει η καρδιά μου..; Έχω αρχίσει να γίνομαι επικίνδυνα ψυχρός άνθρωπος!
posted by PaStella at
20:37
|
0 comments
