Δεν θέλω να το συζητήσω..!

"Δεν θέλω να το συζητήσω..!"

Περίεργο για μένα.

'Καταλαβαίνεις τι λες αυτή τη στιγμή;' φωνάζω στον καθρέφτη σιωπηρά: 'Εσύ δεν θες να το συζητήσεις; Αυτό είναι αδύνατο, δεν είναι φυσιολογικό!'

Φυσιολογικό. Αναρωτιέμαι τι είναι φυσιολογικό. Μου αρέσει η ποικιλία, υπερασπίζομαι την έκφραση και την εκδήλωση της διαφορετικότητας, το φλερτ με νέες εμπειρίες, το να κατανοείς αυτό που δεν είναι οτιδήποτε είσαι εσύ, εκφράζω τη δική μου στάση ζωής και όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ένα φόβο να μην φανώ weirdo, freak, περίεργη στα μάτια των άλλων. Χεσμένη την έχω την κοινή γνώμη, όμως αυτό νομίζω μερικές φορές με οδηγεί να κατακλύζομαι από μοναξιά και ανυπέρβλητα συναισθήματα μελαγχολίας... Μόνη...

Ότι φοβάμαι περισσότερο στη ζωή μου είναι η μοναξιά. Είναι να νιώσω ότι δεν έχω κάποιον γύρω μου. Και αυτό συμβαίνει πάντα μετά από μια συναισθηματικής φύσης απογοήτευση. Δεν είναι ότι δεν έχω ανθρώπους. Έχω την οικογένειά μου. Έχω και φίλες. Τις προάλλες συνειδητοποίησα και γύρισα πίσω το χρόνο πριν 4 χρόνια σε κάτι φρέσκιες φάτσες που γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο και κολλήσαμε. Και είμαστε φίλες. Είναι η μόνη φιλική μου σχέση που έχει διαρκέσει τόσο πολύ. Και ίσως η μόνη δυνατή και τόσο ειλικρινής φιλική σχέση που έχω. Αυτή η σταθερότητα με έκανε να αφήσω πίσω την πικρία που ένιωθα όποτε δεν καθόταν κάτι σε φιλικό επίπεδο με κάποιον.

Τ' αγαπάω τα κορίτσια. Και αυτές με αγαπούν. Τις έχω πει πολλά πράγματα. Λίγα έχω αφήσει απέξω. Η κάθε μια τους μπορεί να βγάλει έξω κάποια κομμάτια του εαυτού μου. Όλες μαζί με κάνουν να νιώθω καλύτερα και να ξαλαφρώνω. Θυμάμαι όταν έλειπε η Εύα Φιλανδία μου είχε λείψει τόσο πολύ. Τα αστεία της και οι κουβέντες που είχαμε (κι έχουμε, έτσι). Μου αρέσει γιατί σε αφήνει να μιλήσεις και να ξαλαφρώσεις. Ήξερα από την ώρα που τη γνώρισα ότι εμείς οι 2 θα τα πηγαίναμε πολύ καλά... Αυτό που με κάνει να νιώθω υπέροχα μαζί τους είναι ότι μου δείχνουν ότι με αγαπούν. Και μου το δείχνουν γιατί ξέρουν πόσο ανασφαλής νιώθω αν και δεν το δείχνω τελευταία. Έμαθα να κρύβομαι.

Ή μήπως να πω καλύτερα πως καταπιέζω τα συναισθήματά μου και δεν τα αφήνω να εκδηλωθούν? Μετά από 2 χρόνια χωρίς τον Παντελή καταλαβαίνω το μεγαλύτερο λάθος μου. Ότι φοβόμουν να δείξω πόσο πολύ νοιαζόμουν για κείνον, πόσο ευτυχισμένη με έκανε και ότι τον αγαπούσα. Κι όταν έρχεται η στιγμή να γνωρίσω κάποιον και συνειδητοποιώ πως μου αρέσει, πάλι κάνω το ίδιο γαμημένο λάθος. Δεν κατάλαβε το παλικάρι ότι μου αρέσει και ότι μας σκέφτομαι σαν κάτι παραπάνω από φιλαράκια... Κι όταν το υπονοώ κατά κάποιο τρόπο (και πάλι 'υπονοώ' δεν κάνω ξεκάθαρο τίποτα, συνεχίζω με την βλακεία μου!') είναι πια αργά...

Νιώθω τόσο κενή μέσα μου κι όμως θέλω να αρχίσω να φωνάζω και έχω τόσα πολλά να πω... Νιώθω μια τέτοια καταπίεση όταν όλοι μου φέρονται καλά. Και νευριάζω γιατί δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω!!! Ωραία μπορώ να λύσω τα προβλήματα των άλλων, το δικό μου πρόβλημα ποιος θα το λύσει;

Σε λίγες εβδομάδες θα κλείσω τα 22. Έχω ζήσει έναν έρωτα δυνατό. Ίσως κάποιοι να μην καταλάβουν ποτέ ότι πραγματικά αγάπησα τον Παντελή, αλλά δεν μετανιώνω που έγινε έτσι. Πλέον έχει βγει από τη ζωή μου γιατί εγώ το επέλεξα, αλλά οι μήνες μαζί του ήταν η περίοδος που ήμουν συνέχεια ευτυχισμένη και χαρούμενη, κι όχι γιατί συνέβησαν όμορφα πράγματα, απλά γιατί και μόνο η παρουσία του στη ζωή μου τα έκανε όλα να φαίνονται πιο εύκολα και ένιωθα πιο ασφαλής μαζί του. Αλλά είμαστε και οι 2 τόσο νέοι και τόσο ανώριμοι.

Και τώρα; Κάθομαι και γράφω ένα κείμενο στο WORD που θα το δημοσιεύσω στο προσωπικό μου blog ενώ θα έπρεπε να μιλώ με κάποιον στο τηλέφωνο ή να είμαι έξω για μια βολτίτσα (αν και η περίοδος της εξεταστικής είναι το τέλειο άλλοθι, πολύ καλά ψευδαίσθηση για να ελέγξω τον εαυτό μου ώστε να μην αρχίσω να τα σπάω όλα τριγύρω μου)

Αυτή η κενότητα έχει αρχίσει να μεγαλώνει γύρω μου και νιώθω ώρες- ώρες ότι είμαι μόνη στον κόσμο αλλά τρέχω σαν το μαλάκα να βοηθήσω όταν ο κόσμος με χρειάζεται!

Στην τελική ρε γαμώτο, νιώθω ότι πληρώνω για κάτι που δεν έχω κάνει και ότι κάποιος δεν θέλει να γίνω ευτυχισμένη. Μπορεί κάποιος να δει τις ανάγκες που έχει η καρδιά μου..; Έχω αρχίσει να γίνομαι επικίνδυνα ψυχρός άνθρωπος!

3 κυρίες ετοιμες και παντα εδω για να αντιμετωπισουν οτιδηποτε...

Αυτες ειμαστε και θα κανουμε οτι μπορουμε για να δωσουμε αυτα που χρειαζεται το reception...

Beware boys 'n girls...

Reception X-Men (1)

Τώρα με όλο αυτό το σκηνικό η θα έχω κάνει την λαλακία της θητείας μου στην AIESEC

...


Ή θα έπιασα ένα ωραίο concept για να μπορέσουμε να δείξουμε τη δημιουργικότητά μας...
Εϊμαι η Jean Grey/ Phoenix.

Εκεί που "πέθαινα" στο τέλος της προηγούμενης θητείας, κάτι έγινε και δεν έφυγα...

Πριν λίγο καιρό "ξαναγεννήθηκα". Χρειάστηκε να έρθει το νέο αίμα για να ξαναγεννηθώ. Και να νιώσω πάλι RO.

Και ναι παρόλες τις αντιξοοτητες είμαι έτοιμη να δώσω. Νa τα δώσω για τους υπόλοιπους Χ-ΜΕΝ. Και να ηγηθώ των TheS_X-Men.


Για την Storm, τον Nightcrawler, τη Rogue, τον Sunfire, την Shadowcat και τους άλλους που θα έρθουν...

Ως Phoenix (αν και λίγο δεν μπορώ την έννοια του πουλιού λόγω της σύνδεσης του με την επταετία) έχω τη δύναμη να δημιουργώ και να καταστρέφω. Μπορώ να κάνω πολλά εκπληκτικά πράγματα.

Όταν όμως ξυπνήσει κάτω από άσχημες συνθήκες η σκοτεινή μου πλευρά, γίνομαι "Dark Phoenix", και μπορώ να τα διαλύσω όλα με μια μου σκέψη... Για να με κρατήσεις αρκεί να με σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι ότι νοιάζομαι για σένα... Γιατί μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις σου... Να μπω στο μυαλό σου και να δω τι θέλεις...

Ασε με λοιπόν AIESEC να σου δείξω πόσο σε αγαπώ... Και δεν θα το μετανιώσεις. Γιατί χάρη σε σένα βρήκα τρόπο να αναπτύξω τις δυνάμεις μου...


Το καλύτερο είναι πως κάνω καλά τη δουλειά μου και χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου όσο το δυνατόν πιο καλά και υπό τον πλήρη έλεγχό μoυ.

Το χειρότερο είναι ξέρω πόσο καλή είμαι...


Μεσα σε 2 ωρες αλλαξα τη ζωη μου για ενα χρονο. Αρχισα να κρυβομαι. Να ψευδομαι. Κι ομως...
αποφασισα να το απολαυσω.

Και να γουσταρω οσο δεν παει...

What the fuck...

Ναι έτσι λεμε τώρα...
Β' Τιτλος: τι ΔΕΝ πρεπει να κανω αν μου αρεσει καποιος...

Καλα, να σε δω οταν δεν θα'χεις πιει ενα λίτρο μπύρα. 1) να δεχτεί να βγείτε 2) οταν κι άμα βγείτε να σου λυθεί η γλωσσα, να τον κοιτάς οπως τον σκέφτεσαι (ερωτικα δλδ κι οχι σαν φιλη) 3) να πεις μεσα σου 'δεν γα...ται η ριμάδα η υπόληψη, αφού αυτό νιώθω!" ΧΑΧΑ! εδω γελάνε Αν ποτέ κάποιος καταφέρει να ψυχολογήσει το αψυχολόγητο εγω μου, να καταλάβει τι μπορώ και τι θέλω να κάνω, τότε εγώ θα'χω βρει την ηρεμία μου.

'Πάλι παλι παλι, η ζωη μου κυκλους κανει' Εκδηλωσου ρε στελλάκι πια! - Οχι, εγω ειμαι μια κυρία!

Ο Δρ Τσεκυλ και Κος Χαιντ μεσα μου. Πα...ρια μεντολες! Και τι ακριβώς θα πούμε αν γίνει το θαύμα??? Πόσο μας αρέσει??? Πόσο μας έλειψε? Τι θετικο βρίσκουμε. Αλλού είναι η πρόκληση...

ΑΝ θα αντέξεις στην ΑΠΟΡΡΙΨΗ.

FORZA Italia!!!!

Στα πρώτα λεπτά της παράτασης, ένα δοκάρι κάνει τους Ιταλούς να βλασφημούν την τύχη τους, ακολουθούμενο από ένα ακόμη δοκάρι του Zambrotta λίγο αργότερα...

Κι εκεί που όλοι νομίζουν ότι πάμε για παράταση, έρχεται το "κόλπο grosso" με τον Ιταλό να κάνει το θαύμα του με ένα ωραίο σουτ φάλτσο στα δίχτυα του Jens Lehmann...

Και στο τελείωμα της παράτασης ο Alessandro Del Piero έρχεται και κάνει το 2-0... Η Ιταλία στον τελικό με 2 υπέροχα γκοοοοοοολ!!!


Εγώ θέλω να ευχαριστήσω τις 2 ομάδες για το πολύ ωραίο ματς που μας έδωσαν, και να σημειώσω πως η Γερμανία έχει πολύ μέλλον, με νέους παίκτες και πιστεύω θα τα πάει καλά σαν Nationalmannschaft τα επόμενα δέκα χρονάκια...Να θυμάστε τα ονόματα Odonkor, Podolski, Lahm...

Προς το παρόν όμως, Ιταλία και τα μυαλά στα κάγκελα!!!!

Για πόσο ακόμη θα κοιμάμαι τα βράδια.

Πιάνω τον εαυτό μου να είναι αλλού.

Χτες καθόμουν σε μια καφετ;έρια και τον έβλεπα παντού. Έβλεπα τις πολλαπλές του μορφές να περνάνε από το γωνιακό μαγαζάκι και κάθε φορά νόμιζα πως θα μπει μέσα. Να πει ένα γεια, να χαιρετήσει την παρέα. Νομιζα οτι θα έρθει. Σε μένα.

Ευτυχώς η παρέα με προκαλεί στη συζήτηση. Ονειροπόλησα μαζί του. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισα να ζήσω λίγο ακόμη το παιχνίδι. Και αυτός είναι ο κίνδυνος να φύγω ξαφνικά.

Θέλω τόσο πολύ να έρθει και να μου πει ο εαυτός μου πως όλα θα πάνε καλά, πως είναι ακόμη ένα πυροτέχνημα και πως σε λίγες εβδομάδες δεν θα τον σκέφτομαι.

Έχουν περάσει κιόλας 3,5 μήνες από τότε που συναντήθηκαν τα βλέμματα μας. Και τον κοιτόύσα και με κοιτούσε. Τώρα δεν με κοιτά όπως τότε. Κι εγώ που δεν αντέχω να κοιτάξω στα μάτια γιατί πάλι φοβάμαι να δείξω και να πω αυτά που αισθάνομαι και σκέφτομαι.

Γαμώτο! Ένας κύκλος στα όρια του άπειρου! Όχι πάλι. Όχι εγώ. Φόβος και σφιγμένο στομάχι μαζί. Αηδιάζω. Αλλού κι αλλού ξέρω να καθαρίζω. Με μένα όμως ποτέ. Μάταιη μαγκιά κουβαλάω.

Τουλάχιστον κοιμάμαι ακόμη τα βράδια!

Ατυχία...

Το καλό είναι πως είδαμε ένα πολύ ωραίο ματς...
Το κακό είναι πως δεν κέρδισε η καλύτερη ομάδα αλλά ο καλύτερος τερματοφύλακας...


Κρίμα... Μια Πορτογαλία μας έμεινε να υποστηρίξουμε! Ας ελπίσουμε να δουμε ποδόσφαιρο τουλάχιστον!

Αναστολές

Δεν ηταν τελικα πρωταπριλιατικο αστειο
μια βραδια με αναστολες
οταν βρηκα πια το τελος του κυκλου

Ενα 'πρεπει' να σπαει
μια τοσο ευθραυστη λαχταρα
Και η απογνωση ξεκινα

Χαμενη στις λεξεις και τις φαντασιωσεις
Μια αυταπατη να με οδηγει στο μελλον
Και παλι ψαχνω την πυξιδα

Και η βελονα δειχνει ξανα και ξανα εσένα
Πριν καταφερω να πω το 'σ'αγαπω'
οι αναστολες με προλαβαν

Super Heroes (1)

Οι υπερ- ήρωες μπήκαν στη ζωή μας όταν είμαστε όλοι κάποτε παιδιά. Οι περιπέτειές τους και τα ανδραγαθήματά τους ήταν ο τρόπος για να ταξιδέψουμε σε φανταστικούς κόσμους, εκεί όπου οι γνώσεις μας ήταν άχρηστες κι εκεί όπου το φυσιολογικό ήταν το ακατόρθωτο. Είναι μάλλον μεγάλη και ίσως μη αναπληρώσιμη ανάγκη για τους ανθρώπους να θέλουν να δραπετεύσουν παρέα με κάτι που υπερβαίνει τα όρια της λογικής. Και φυσικά ανάλογα με την απογοήτευση που εισπράττουν από την καθημερινότητα και τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν, να θέλουν να βρεθούν μπροστά σε κάποιον που διατηρεί τα ιδανικά του και υπερασπίζεται το δίκαιο.

Πρόσφατα είδα τις ταινίες X2 : X-Men United & X3: X – Men- The Last Stand. Οι ταινίες έχουν πάρει τους γνωστούς ήρωες από τα κόμικς της Marvel, και τους έχουμε πλέον στο πανί να παλεύουν, να αντιμετωπίζουν κακούς, να είναι φίλοι εχθροί, να έχουν αισθήματα, να ερωτεύονται. Συναισθήματα… Μια πτυχή που δεν βλέπαμε σαν μικρά παιδάκια, που όμως αποδεικνύεται λύση στα χέρια των σεναριογράφων για χολυγουντιανές παραγωγές, αλλά παράλληλα μπορεί να προσφέρει ως προς την καλλιτεχνική αξία μιας ταινία. Όμως η μαγεία σε μια επιτυχημένη σειρά κινουμένων σχεδίων ή μια ταινία με ήρωες από κόμικ ή σουπερ ήρωες έγκειται σε μεγάλο βαθμό στον προσδιορισμό του χαρακτήρα του ήρωα. Κι όταν ο θεατής βλέπει ότι ο ήρωας αυτός δοκιμάζεται ή παρασύρεται από διάφορους πειρασμούς και προκλήσεις όπως και αυτός, τότε μαγεύεται και θαυμάζει ακόμη περισσότερο τον ήρωα.

Συνήθως κάποιοι θεωρούν πως επιβάλλεται ό ήρωας να αποτελεί κοινωνικό πρότυπο, να είναι ένα υπόδειγμα ατόμου στην κοινωνία, να οδηγεί και να προτρέπει τους υπόλοιπους με την άψογα εναρμονισμένη συμπεριφορά του. Ένα πρότυπο ιερέα δηλαδή???

Όχι βέβαια!!! Ο ήρωας ΠΡΕΠΕΙ να έχει αδυναμίες. Μόνο έτσι περνάει το μήνυμα στους άλλους, μόνο έτσι δίνει ώθηση στους υπόλοιπους να βελτιωθούν. Βλέποντας ο «κοινός θνητός» στην ταινία πώς ο ήρωας αντιμετωπίζει τις προκλήσεις, πώς καταλαβαίνει τα λάθη του και πώς προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για τον κόσμο, κι όχι για τον εαυτό του. Όμως μπορεί να χρειαστεί να βρεθεί ανάμεσα στο προσωπικό του καλό και το καλό του κόσμου, των φίλων του ή απλά της ομάδας του. Αλτρουϊσμός ή ιδιοτέλεια??? Προς τα πού και πόσο θα γύρει η ζυγαριά, εκεί κρίνεται και το μέγεθος του ήρωα.

Το στοιχείο του συναισθηματισμού ρέει άφθονο σε αρκετές επιτυχημένες blockbuster ταινίες όπως ο Σούπερμαν, ο Σπάιντερμαν, οι Χ-ΜΕΝ, ο Μπάτμαν (τα τρία πρώτα τουλάχιστον), σήκουελ τους, πρήκουελ τους και δεν συμμαζεύεται. Πώς ένας ήρωας υποκύπτει στα αισθήματά του για κάποιον θνητό ή άλλο ήρωα, πως τον επηρεάζουν οι σχέσεις με άλλους ανθρώπους, πως ακόμη μπορεί και να αποσυρθεί από την ενεργό δράση ως σούπερ ηρωας ώστε να μπορέσει να είναι με τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Πάμε να δούμε τώρα περιπτώσεις σούπερ ηρώων. Θα μιλήσουμε για κάποιες ομάδες από την Marvel, ξεκινώντας με τους X-Men.

Οι X-Men είναι μια ομάδα μεταλλαγμένων ανθρώπων, όπου η μετάλλαξη στα γονίδιά τους τούς επιτρέπει να αναπτύξουν δυνάμεις πέρα από αυτό που όλοι μας θεωρούμε ως φυσιολογικό. Δημιουργήθηκαν από τον Professor Charles Xavier, και τους πρώτους τους αποτελούσαν οι Beast, Iceman, Angel, Cyclops & Jean Grey. Βλέπεις τον άλλον να ορμά πάνω σου και να βγάζει μαχαίρια στα χέρια, να του γυρνάνε τα μάτια και να έρχονται κατά πάνω σου στρόβιλοι και βροντές, να σου ‘κλείνει’ το μάτι και να πετάγεται λέιζερ, να κουνάει το δαχτυλάκι του κι εσένα να σε παίρνει και να σε σηκώνει, στην κυριολεξία!

Στην ταινία δεν βλέπουμε ιστορίες όπως ακριβώς είναι στα κόμικ. Ειδικά εδώ πέρα έχουν καταλυθεί τα πάντα σε επίπεδο ιεραρχίας (ποιοι ήταν οι πρώτοι X -Men, ποιοι σχετίζονται με ποιους (Iceman& Rogue??? Εγώ ήξερα για τον Gambit τόσα χρόνια!!!) Προσεγγίζουν περισσότερο όσα διαβάζουμε στους Ultimate X-Men…Μια συμβουλή στους φίλους των μεταλλαγμένων… Μην συγκρίνετε το στόρυ με ότι διαβάσατε στα κόμικ. Δείτε το σαν ταινία απλά.

Ευτυχώς τουλάχιστον κρατούνται κάποια πράγματα, όπως οι χαρακτήρες και κάποιες βασικές σχέσεις (ε, αλίμονο αν δεν τα είχαν ο Scott & η Jean!!!) Είναι ωραίες ταινίες. Συνδυάζουν δράση και θέτουν προβληματισμούς που έχουν υπόσταση. Και φυσικά ερωτήματα για το πώς θα εξελιχτεί το ανθρώπινο είδος, μιας και η μετάλλαξη γονιδίων είναι πλέον πραγματικότητα.

Αυτό που μου αρέσει στις ταινίες, ειδικά στις δύο πρώτες είναι η συμπεριφορά στις σχέσεις. Πόσο σταθερή είναι η σχέση 2 ανθρώπων, πως δεν επηρεάζεται η Τζην από τον Λόγκαν που τη φλερτάρει αλλά ξέρει τι θέλει και κάνει συνειδητά την επιλογή της, πόσο ο Λόγκαν τιμά τα παντελόνια του και δεν προκαλεί προβλήματα στο ζευγάρι κι αναγνωρίζει τη σχέση και την αγάπη που έχουν οι 2 τους, το πρόβλημα μεταξύ του Μπόμπυ και της Ρογκ (που δεν μπορεί η δεύτερη να τον αγγίξει και τούμπαλιν γιατί θα τον σκοτώσει), η φιλία ανάμεσα στις κυρίες, η σχέση ανάμεσα σε Λόγκαν και Ρογκ, ο πατρικός χαρακτήρας του Καθηγητή.

Και στην τρίτη ταινία όμως, αυτό που μου βγάζουν αρκετοί από τους χαρακτήρες είναι πόσο τραγικά νιώθουν. Η Ρογκ παίρνει τη θεραπεία κατά των μεταλλάξεων ώστε να πάψει να κατέχει δυνάμεις και να μπορεί να αγγίξει τα αγαπημένα της πρόσωπα, να νιώσει το χάδι, την ζεστασιά. Η εξέλιξη των δυνάμεων της Τζην όχι μόνο οδηγεί στην αυτοκαταστροφή της, αλλά έχει ως αποτέλεσμα να σκοτώνει τον αγαπημένο της σύντροφο, τον Καθηγητή που τόσο δεμένη ήταν μαζί του και να παίζει με τα συναισθήματα του Λόγκαν για αυτή. Ο Λόγκαν να αναγκάζεται να σκοτώσει το μόνο άτομο που έχει αγαπήσει πραγματικά. Καθήκον ή συναίσθημα? Και ποιο απο τα δύο πρέπει να επιλέξω? Υποχρέωση απέναντι σε ποιον? Στην καρδιά μας ή στο ρόλο μας? Απέναντι στο τι είμαστε ή στο τι νιώθουμε?

Στην τελική, ίσως τα συναισθήματα και η καρδιά είναι το breakpoint. Εκεί που οι σούπερ ήρωες θέλουν να είναι απλοί άνθρωποι, για να μπορούν να ζήσουν και να γευτούν άφοβα τη χαρά των συναισθημάτων. Αν και μερικές φορές ομολογώ πως σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να είμαι σούπερ ήρωας..! Ξέρω (δυστυχώς???) ότι δεν γίνεται. Μπορώ όμως τουλάχιστον να έχω τις αναλογίες της Famke Janssen (Jean Grey στους Χ-ΜΕΝ) που παρά τα 41 της χρονάκια (τώρα 42…) μια χαρά βαστιέται..? Και ξέρω ότι αυτή δεν είναι σούπερ ήρωας!!!

Η σεληνη και οι ανθρωποι

Και ναι, εφτασε η ωρα για το πρωτο ποστ. Με το αγχος σε φυσιολογικα επιπεδα πριν την αυριανη προφορικη εξεταση στα γερμανικα. Με τις σκεψεις να μην με αφηνουν σε ησυχια. Και παντα η οικογενειακη γκρινια ως "κλου" της ημερας. Αλλες φορες δινει το "έναυσμα".

Μηπως τελικα ολοι ετσι δεν ειμαστε?Αλλα λεμε εν βρασμω, αλλα εν ηρεμια. Αλλα μπροστα απο την TFT οθονη, αλλα κατα προσωπον.

Αλλα λέμε σαν 10 χρονα παιδια, αλλα θυμομαστε ως ενηλικες. Πρωτη φορα θυμηθηκα προχτες στιγμες που εζησα μεταξυ '90 κ '96 και γελασα με την ψυχη μου. Ειλικρινα. Αληθινα. Το νερο στην καρεκλα του διευθυντη. Χαιρομαι που τελικα δεν με θυμουνται ως φλωρο. Αν εξαιρεσεις τις αλλαγες στην εμφανιση ολοι λιγο πολυ στα ιδια ειμαστε. Οπως ειμαστε και τοτε ετσι και τωρα. Αλλος κοκετα, αλλος σοβαρος, αλλος συνεσταλμενος, αλλος λεει ιστοριες (εγω ειμαι αυτη!), αλλος χαιρεται να λεει τι καταφερε. Ομως παλι περασαμε καλα, οπως περασαμε στην τελικη και πριν απο 10 χρονια οταν τελειωσαμε. Ευχαριστω παιδια!

Σημερα συνειδητοποιω πως οι ανθρωποι δεν αλλαζουν. Μονο η θεα στη σκοτεινη η στη φωτεινη πλευρα του φεγγαριου. Φεγγαρια ειναι και αλλαζουν, περνανε. Και ξαναρχονται. Εστω και μετα απο 10 χρονια!