Για πόσο ακόμη θα κοιμάμαι τα βράδια.

Πιάνω τον εαυτό μου να είναι αλλού.

Χτες καθόμουν σε μια καφετ;έρια και τον έβλεπα παντού. Έβλεπα τις πολλαπλές του μορφές να περνάνε από το γωνιακό μαγαζάκι και κάθε φορά νόμιζα πως θα μπει μέσα. Να πει ένα γεια, να χαιρετήσει την παρέα. Νομιζα οτι θα έρθει. Σε μένα.

Ευτυχώς η παρέα με προκαλεί στη συζήτηση. Ονειροπόλησα μαζί του. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισα να ζήσω λίγο ακόμη το παιχνίδι. Και αυτός είναι ο κίνδυνος να φύγω ξαφνικά.

Θέλω τόσο πολύ να έρθει και να μου πει ο εαυτός μου πως όλα θα πάνε καλά, πως είναι ακόμη ένα πυροτέχνημα και πως σε λίγες εβδομάδες δεν θα τον σκέφτομαι.

Έχουν περάσει κιόλας 3,5 μήνες από τότε που συναντήθηκαν τα βλέμματα μας. Και τον κοιτόύσα και με κοιτούσε. Τώρα δεν με κοιτά όπως τότε. Κι εγώ που δεν αντέχω να κοιτάξω στα μάτια γιατί πάλι φοβάμαι να δείξω και να πω αυτά που αισθάνομαι και σκέφτομαι.

Γαμώτο! Ένας κύκλος στα όρια του άπειρου! Όχι πάλι. Όχι εγώ. Φόβος και σφιγμένο στομάχι μαζί. Αηδιάζω. Αλλού κι αλλού ξέρω να καθαρίζω. Με μένα όμως ποτέ. Μάταιη μαγκιά κουβαλάω.

Τουλάχιστον κοιμάμαι ακόμη τα βράδια!