Super Heroes (1)

Οι υπερ- ήρωες μπήκαν στη ζωή μας όταν είμαστε όλοι κάποτε παιδιά. Οι περιπέτειές τους και τα ανδραγαθήματά τους ήταν ο τρόπος για να ταξιδέψουμε σε φανταστικούς κόσμους, εκεί όπου οι γνώσεις μας ήταν άχρηστες κι εκεί όπου το φυσιολογικό ήταν το ακατόρθωτο. Είναι μάλλον μεγάλη και ίσως μη αναπληρώσιμη ανάγκη για τους ανθρώπους να θέλουν να δραπετεύσουν παρέα με κάτι που υπερβαίνει τα όρια της λογικής. Και φυσικά ανάλογα με την απογοήτευση που εισπράττουν από την καθημερινότητα και τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν, να θέλουν να βρεθούν μπροστά σε κάποιον που διατηρεί τα ιδανικά του και υπερασπίζεται το δίκαιο.

Πρόσφατα είδα τις ταινίες X2 : X-Men United & X3: X – Men- The Last Stand. Οι ταινίες έχουν πάρει τους γνωστούς ήρωες από τα κόμικς της Marvel, και τους έχουμε πλέον στο πανί να παλεύουν, να αντιμετωπίζουν κακούς, να είναι φίλοι εχθροί, να έχουν αισθήματα, να ερωτεύονται. Συναισθήματα… Μια πτυχή που δεν βλέπαμε σαν μικρά παιδάκια, που όμως αποδεικνύεται λύση στα χέρια των σεναριογράφων για χολυγουντιανές παραγωγές, αλλά παράλληλα μπορεί να προσφέρει ως προς την καλλιτεχνική αξία μιας ταινία. Όμως η μαγεία σε μια επιτυχημένη σειρά κινουμένων σχεδίων ή μια ταινία με ήρωες από κόμικ ή σουπερ ήρωες έγκειται σε μεγάλο βαθμό στον προσδιορισμό του χαρακτήρα του ήρωα. Κι όταν ο θεατής βλέπει ότι ο ήρωας αυτός δοκιμάζεται ή παρασύρεται από διάφορους πειρασμούς και προκλήσεις όπως και αυτός, τότε μαγεύεται και θαυμάζει ακόμη περισσότερο τον ήρωα.

Συνήθως κάποιοι θεωρούν πως επιβάλλεται ό ήρωας να αποτελεί κοινωνικό πρότυπο, να είναι ένα υπόδειγμα ατόμου στην κοινωνία, να οδηγεί και να προτρέπει τους υπόλοιπους με την άψογα εναρμονισμένη συμπεριφορά του. Ένα πρότυπο ιερέα δηλαδή???

Όχι βέβαια!!! Ο ήρωας ΠΡΕΠΕΙ να έχει αδυναμίες. Μόνο έτσι περνάει το μήνυμα στους άλλους, μόνο έτσι δίνει ώθηση στους υπόλοιπους να βελτιωθούν. Βλέποντας ο «κοινός θνητός» στην ταινία πώς ο ήρωας αντιμετωπίζει τις προκλήσεις, πώς καταλαβαίνει τα λάθη του και πώς προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για τον κόσμο, κι όχι για τον εαυτό του. Όμως μπορεί να χρειαστεί να βρεθεί ανάμεσα στο προσωπικό του καλό και το καλό του κόσμου, των φίλων του ή απλά της ομάδας του. Αλτρουϊσμός ή ιδιοτέλεια??? Προς τα πού και πόσο θα γύρει η ζυγαριά, εκεί κρίνεται και το μέγεθος του ήρωα.

Το στοιχείο του συναισθηματισμού ρέει άφθονο σε αρκετές επιτυχημένες blockbuster ταινίες όπως ο Σούπερμαν, ο Σπάιντερμαν, οι Χ-ΜΕΝ, ο Μπάτμαν (τα τρία πρώτα τουλάχιστον), σήκουελ τους, πρήκουελ τους και δεν συμμαζεύεται. Πώς ένας ήρωας υποκύπτει στα αισθήματά του για κάποιον θνητό ή άλλο ήρωα, πως τον επηρεάζουν οι σχέσεις με άλλους ανθρώπους, πως ακόμη μπορεί και να αποσυρθεί από την ενεργό δράση ως σούπερ ηρωας ώστε να μπορέσει να είναι με τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Πάμε να δούμε τώρα περιπτώσεις σούπερ ηρώων. Θα μιλήσουμε για κάποιες ομάδες από την Marvel, ξεκινώντας με τους X-Men.

Οι X-Men είναι μια ομάδα μεταλλαγμένων ανθρώπων, όπου η μετάλλαξη στα γονίδιά τους τούς επιτρέπει να αναπτύξουν δυνάμεις πέρα από αυτό που όλοι μας θεωρούμε ως φυσιολογικό. Δημιουργήθηκαν από τον Professor Charles Xavier, και τους πρώτους τους αποτελούσαν οι Beast, Iceman, Angel, Cyclops & Jean Grey. Βλέπεις τον άλλον να ορμά πάνω σου και να βγάζει μαχαίρια στα χέρια, να του γυρνάνε τα μάτια και να έρχονται κατά πάνω σου στρόβιλοι και βροντές, να σου ‘κλείνει’ το μάτι και να πετάγεται λέιζερ, να κουνάει το δαχτυλάκι του κι εσένα να σε παίρνει και να σε σηκώνει, στην κυριολεξία!

Στην ταινία δεν βλέπουμε ιστορίες όπως ακριβώς είναι στα κόμικ. Ειδικά εδώ πέρα έχουν καταλυθεί τα πάντα σε επίπεδο ιεραρχίας (ποιοι ήταν οι πρώτοι X -Men, ποιοι σχετίζονται με ποιους (Iceman& Rogue??? Εγώ ήξερα για τον Gambit τόσα χρόνια!!!) Προσεγγίζουν περισσότερο όσα διαβάζουμε στους Ultimate X-Men…Μια συμβουλή στους φίλους των μεταλλαγμένων… Μην συγκρίνετε το στόρυ με ότι διαβάσατε στα κόμικ. Δείτε το σαν ταινία απλά.

Ευτυχώς τουλάχιστον κρατούνται κάποια πράγματα, όπως οι χαρακτήρες και κάποιες βασικές σχέσεις (ε, αλίμονο αν δεν τα είχαν ο Scott & η Jean!!!) Είναι ωραίες ταινίες. Συνδυάζουν δράση και θέτουν προβληματισμούς που έχουν υπόσταση. Και φυσικά ερωτήματα για το πώς θα εξελιχτεί το ανθρώπινο είδος, μιας και η μετάλλαξη γονιδίων είναι πλέον πραγματικότητα.

Αυτό που μου αρέσει στις ταινίες, ειδικά στις δύο πρώτες είναι η συμπεριφορά στις σχέσεις. Πόσο σταθερή είναι η σχέση 2 ανθρώπων, πως δεν επηρεάζεται η Τζην από τον Λόγκαν που τη φλερτάρει αλλά ξέρει τι θέλει και κάνει συνειδητά την επιλογή της, πόσο ο Λόγκαν τιμά τα παντελόνια του και δεν προκαλεί προβλήματα στο ζευγάρι κι αναγνωρίζει τη σχέση και την αγάπη που έχουν οι 2 τους, το πρόβλημα μεταξύ του Μπόμπυ και της Ρογκ (που δεν μπορεί η δεύτερη να τον αγγίξει και τούμπαλιν γιατί θα τον σκοτώσει), η φιλία ανάμεσα στις κυρίες, η σχέση ανάμεσα σε Λόγκαν και Ρογκ, ο πατρικός χαρακτήρας του Καθηγητή.

Και στην τρίτη ταινία όμως, αυτό που μου βγάζουν αρκετοί από τους χαρακτήρες είναι πόσο τραγικά νιώθουν. Η Ρογκ παίρνει τη θεραπεία κατά των μεταλλάξεων ώστε να πάψει να κατέχει δυνάμεις και να μπορεί να αγγίξει τα αγαπημένα της πρόσωπα, να νιώσει το χάδι, την ζεστασιά. Η εξέλιξη των δυνάμεων της Τζην όχι μόνο οδηγεί στην αυτοκαταστροφή της, αλλά έχει ως αποτέλεσμα να σκοτώνει τον αγαπημένο της σύντροφο, τον Καθηγητή που τόσο δεμένη ήταν μαζί του και να παίζει με τα συναισθήματα του Λόγκαν για αυτή. Ο Λόγκαν να αναγκάζεται να σκοτώσει το μόνο άτομο που έχει αγαπήσει πραγματικά. Καθήκον ή συναίσθημα? Και ποιο απο τα δύο πρέπει να επιλέξω? Υποχρέωση απέναντι σε ποιον? Στην καρδιά μας ή στο ρόλο μας? Απέναντι στο τι είμαστε ή στο τι νιώθουμε?

Στην τελική, ίσως τα συναισθήματα και η καρδιά είναι το breakpoint. Εκεί που οι σούπερ ήρωες θέλουν να είναι απλοί άνθρωποι, για να μπορούν να ζήσουν και να γευτούν άφοβα τη χαρά των συναισθημάτων. Αν και μερικές φορές ομολογώ πως σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να είμαι σούπερ ήρωας..! Ξέρω (δυστυχώς???) ότι δεν γίνεται. Μπορώ όμως τουλάχιστον να έχω τις αναλογίες της Famke Janssen (Jean Grey στους Χ-ΜΕΝ) που παρά τα 41 της χρονάκια (τώρα 42…) μια χαρά βαστιέται..? Και ξέρω ότι αυτή δεν είναι σούπερ ήρωας!!!