Η σεληνη και οι ανθρωποι

Και ναι, εφτασε η ωρα για το πρωτο ποστ. Με το αγχος σε φυσιολογικα επιπεδα πριν την αυριανη προφορικη εξεταση στα γερμανικα. Με τις σκεψεις να μην με αφηνουν σε ησυχια. Και παντα η οικογενειακη γκρινια ως "κλου" της ημερας. Αλλες φορες δινει το "έναυσμα".

Μηπως τελικα ολοι ετσι δεν ειμαστε?Αλλα λεμε εν βρασμω, αλλα εν ηρεμια. Αλλα μπροστα απο την TFT οθονη, αλλα κατα προσωπον.

Αλλα λέμε σαν 10 χρονα παιδια, αλλα θυμομαστε ως ενηλικες. Πρωτη φορα θυμηθηκα προχτες στιγμες που εζησα μεταξυ '90 κ '96 και γελασα με την ψυχη μου. Ειλικρινα. Αληθινα. Το νερο στην καρεκλα του διευθυντη. Χαιρομαι που τελικα δεν με θυμουνται ως φλωρο. Αν εξαιρεσεις τις αλλαγες στην εμφανιση ολοι λιγο πολυ στα ιδια ειμαστε. Οπως ειμαστε και τοτε ετσι και τωρα. Αλλος κοκετα, αλλος σοβαρος, αλλος συνεσταλμενος, αλλος λεει ιστοριες (εγω ειμαι αυτη!), αλλος χαιρεται να λεει τι καταφερε. Ομως παλι περασαμε καλα, οπως περασαμε στην τελικη και πριν απο 10 χρονια οταν τελειωσαμε. Ευχαριστω παιδια!

Σημερα συνειδητοποιω πως οι ανθρωποι δεν αλλαζουν. Μονο η θεα στη σκοτεινη η στη φωτεινη πλευρα του φεγγαριου. Φεγγαρια ειναι και αλλαζουν, περνανε. Και ξαναρχονται. Εστω και μετα απο 10 χρονια!