What the fuck...

Ναι έτσι λεμε τώρα...
Β' Τιτλος: τι ΔΕΝ πρεπει να κανω αν μου αρεσει καποιος...

Καλα, να σε δω οταν δεν θα'χεις πιει ενα λίτρο μπύρα. 1) να δεχτεί να βγείτε 2) οταν κι άμα βγείτε να σου λυθεί η γλωσσα, να τον κοιτάς οπως τον σκέφτεσαι (ερωτικα δλδ κι οχι σαν φιλη) 3) να πεις μεσα σου 'δεν γα...ται η ριμάδα η υπόληψη, αφού αυτό νιώθω!" ΧΑΧΑ! εδω γελάνε Αν ποτέ κάποιος καταφέρει να ψυχολογήσει το αψυχολόγητο εγω μου, να καταλάβει τι μπορώ και τι θέλω να κάνω, τότε εγώ θα'χω βρει την ηρεμία μου.

'Πάλι παλι παλι, η ζωη μου κυκλους κανει' Εκδηλωσου ρε στελλάκι πια! - Οχι, εγω ειμαι μια κυρία!

Ο Δρ Τσεκυλ και Κος Χαιντ μεσα μου. Πα...ρια μεντολες! Και τι ακριβώς θα πούμε αν γίνει το θαύμα??? Πόσο μας αρέσει??? Πόσο μας έλειψε? Τι θετικο βρίσκουμε. Αλλού είναι η πρόκληση...

ΑΝ θα αντέξεις στην ΑΠΟΡΡΙΨΗ.

FORZA Italia!!!!

Στα πρώτα λεπτά της παράτασης, ένα δοκάρι κάνει τους Ιταλούς να βλασφημούν την τύχη τους, ακολουθούμενο από ένα ακόμη δοκάρι του Zambrotta λίγο αργότερα...

Κι εκεί που όλοι νομίζουν ότι πάμε για παράταση, έρχεται το "κόλπο grosso" με τον Ιταλό να κάνει το θαύμα του με ένα ωραίο σουτ φάλτσο στα δίχτυα του Jens Lehmann...

Και στο τελείωμα της παράτασης ο Alessandro Del Piero έρχεται και κάνει το 2-0... Η Ιταλία στον τελικό με 2 υπέροχα γκοοοοοοολ!!!


Εγώ θέλω να ευχαριστήσω τις 2 ομάδες για το πολύ ωραίο ματς που μας έδωσαν, και να σημειώσω πως η Γερμανία έχει πολύ μέλλον, με νέους παίκτες και πιστεύω θα τα πάει καλά σαν Nationalmannschaft τα επόμενα δέκα χρονάκια...Να θυμάστε τα ονόματα Odonkor, Podolski, Lahm...

Προς το παρόν όμως, Ιταλία και τα μυαλά στα κάγκελα!!!!

Για πόσο ακόμη θα κοιμάμαι τα βράδια.

Πιάνω τον εαυτό μου να είναι αλλού.

Χτες καθόμουν σε μια καφετ;έρια και τον έβλεπα παντού. Έβλεπα τις πολλαπλές του μορφές να περνάνε από το γωνιακό μαγαζάκι και κάθε φορά νόμιζα πως θα μπει μέσα. Να πει ένα γεια, να χαιρετήσει την παρέα. Νομιζα οτι θα έρθει. Σε μένα.

Ευτυχώς η παρέα με προκαλεί στη συζήτηση. Ονειροπόλησα μαζί του. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισα να ζήσω λίγο ακόμη το παιχνίδι. Και αυτός είναι ο κίνδυνος να φύγω ξαφνικά.

Θέλω τόσο πολύ να έρθει και να μου πει ο εαυτός μου πως όλα θα πάνε καλά, πως είναι ακόμη ένα πυροτέχνημα και πως σε λίγες εβδομάδες δεν θα τον σκέφτομαι.

Έχουν περάσει κιόλας 3,5 μήνες από τότε που συναντήθηκαν τα βλέμματα μας. Και τον κοιτόύσα και με κοιτούσε. Τώρα δεν με κοιτά όπως τότε. Κι εγώ που δεν αντέχω να κοιτάξω στα μάτια γιατί πάλι φοβάμαι να δείξω και να πω αυτά που αισθάνομαι και σκέφτομαι.

Γαμώτο! Ένας κύκλος στα όρια του άπειρου! Όχι πάλι. Όχι εγώ. Φόβος και σφιγμένο στομάχι μαζί. Αηδιάζω. Αλλού κι αλλού ξέρω να καθαρίζω. Με μένα όμως ποτέ. Μάταιη μαγκιά κουβαλάω.

Τουλάχιστον κοιμάμαι ακόμη τα βράδια!

Ατυχία...

Το καλό είναι πως είδαμε ένα πολύ ωραίο ματς...
Το κακό είναι πως δεν κέρδισε η καλύτερη ομάδα αλλά ο καλύτερος τερματοφύλακας...


Κρίμα... Μια Πορτογαλία μας έμεινε να υποστηρίξουμε! Ας ελπίσουμε να δουμε ποδόσφαιρο τουλάχιστον!